Grootouders kunnen een ferme stempel op je drukken. In welke zin dan ook. Als kind woonden wij in bij mijn grootvader. Ook al moeide hij zich zelden met de opvoeding, de situatie maakte hem zowat mee onze opvoeder. Zo leerde hij me bijvoorbeeld verhalen vertellen en smakelijk voorlezen en zette hij zijn stempel op sommige gerechten omdat hij het was die me leerde koken. Schapenragout, duif, konijn,… ik gebruik nog altijd zijn recepten. Zelfs de manier waarop ik met de kleinkindjes bezig ben doet me soms aan hem denken. Dat geeft me een lekker warm gevoel. Nu is het stilaan mijn beurt om stempeltjes te drukken, zo blijkt. Toen zoon verleden weekend zijn duim opstak en daarbij “keigoe” zei, was L. het er niet mee eens. “Nee papa, toppie zegt oma” was zijn antwoord. Tja… *grijnst*
