Ons huis staat sinds thuiskomst van vakantie op zijn kop. Eerst waren er de schilders. Met alle ramen en deuren open, schilders die in en uit lopen, berkenbomen die niets liever doen dan hun vuiligheid door de wind te laten meevliegen… in mijn huis wel te verstaan… je kan je wel inbeelden hoe het hier gesteld was.
Morgen komen ze onze nieuwe tuinpoort plaatsen (en hebben we hier ‘s avonds een klein feestje *grijns*. Hopelijk blijft het mooi weer en kunnen we met z’n allen in de tuin zitten.) In augustus komen ze de grondwerken doen voor de veranda (die pas in januari kan gezet worden) en wordt ons nieuw terras al aangelegd. In september komen ze de gevel nog kaleien (we kozen voor een zandkleur) maar dan zitten wij lekker met onze voetjes aan een zuiders zwembad dus daar zullen we weinig last van hebben.
Voor het echte voor en na eindresultaat is het m.a.w. even wachten. Dat is het zo een beetje, wat de buitenwerken betreft toch. Nadien beginnen we aan de badkamer. Niet dat daar veel mis mee is maar… ik wil een bad. En je weet hoe dat gaat: douche uitbreken = vloer kapot, kranen en doucheschermen afbreken = muurtegels kapot, resulaat: ook nieuwe vloer en nieuwe tegels tegen de muur. *nog eens grijns*
Deze week ben ik met dochter op tocht. Want niet alleen ons huis staat op stelten, ook haar appartement. Zij gaat komend weekend namelijk verhuizen. Ze gaat samenwonen met haar vriend in hun nieuw gebouwd huis. Ze hebben hard gewerkt om het af te hebben. Ze lieten er zelfs een gratis vakantie in de Provence voor liggen. Buiten is er uiteraard nog heel wat werk maar binnen is het klaar. Vreemd gevoel had ik toen we haar gisteren gingen helpen met inpakken. Ze gaat een uur van huis wonen, in de buurt van zijn familie. Niet meer zomaar even binnenvallen. Niet meer zomaar even snel samen op stap. Na volgend weekend is dat allemaal een feit. De traantjes zullen vloeien, in beide kampen.
