Renovatieplan 2020 (3), gezucht en eerste voor en na

Ik wil mijn huis terug! Al weken wordt het overgenomen door vreemden maar het is ik die zich een vreemde voelt in eigen huis. Het is genoeg geweest.

Mijn dagboek hield ik gelukkig met regelmaat bij want ik zou het me allemaal niet meer herinneren. Trop is teveel zegt mijn lupusbrein. Hoe de renovatiemaanden verlopen wil ik wel graag op de blog…

19 juni 2020

De breekwerken zijn al lang gepasseerd en de keuken staat er sinds deze week helemaal in, al zijn er hier en daar nog mankementen. Het is een straatje zonder eind gebleken. Het slordige werk van sommige van de werkmannen (vakmensen) maakt dat ze regelmatig moet teruggekomen worden om bepaalde zaken op te lossen. En wie moet er altijd zagen en klagen? De werfleider natuurlijk, ikke dus. Sommige van hen laten me een pietje precies voelen. Kijk, je betaalt veel geld om alles te laten doen wat er moet gedaan worden, dan wil je toch ook dat het goed gedaan is, nee? Een voorbeeld: Bij één van de kasten bleek tussen één van de drie panelen een opening die dubbel zo breed was als bij de andere twee. Je kon zo de kast inkijken. Mij zou het niet storen zei één van hen. Nu, mij wel! Achteraf bleek dat de deuren ook over de onderkant sleepten én ze beschadigden de onderkant van de kast. Zucht. Stress, niets dan stress.

Eén van de weinig dingen die perfect gelopen zijn zijn de parketwerken. Geen klachten daarover. Alleen snapten sommige van de werklieden die nadien kwamen niet dat wij graag hadden dat ze bescherming legden over de vloer. Als we het niet expliciet vroegen liepen ze zo met hun werkschoenen binnen. Zucht.

5 juli 2020

Het keukeneiland werd voor de eerste keer gebruikt waarvoor het bestemd is. Een gezellige bijeenkomst met kinderen en kleinkinderen. Die bubbel is gelukkig nét groot/klein genoeg om “legaal” te zijn. Kleinzoon Joppe werd 9.

13 juli 2020

De schilderwerken binnen zijn bijna afgerond. Hier en daar loopt er wat mis maar ja, dat zal wel normaal zijn zeker? Een verkeerde verf die op de muur boven de haard werd gezet bleek de fout van de baas te zijn. Geen probleem, daar is zo terug over geschilderd. Het behang bleek iets te licht van structuur en dus moesten alle muren eerst nog overschilderd te worden met wit. Ook geen probleem, alleen een extra kost. Ook hier weer extra tijdverlies door slordigheid van één van de schilders. Schilderen en tegelijk op je gsm zitten, daar komen geheid problemen van dus moesten er nadien wel wat onregelmatigheden rechtgezet worden. De kleur voor de gevel buiten is al gekozen, nu moet alleen het weer nog meezitten. Zie hier ook meteen een glimp van de nieuwe keuken. De zwarte deur (achteraan links op de foto) was voordien een gewone gesloten jaren 70 deur die we door de schrijnwerker hebben laten aanpassen. (zie foto hier) en hebben laten zwart schilderen om het effect van een stalen deur te krijgen. Een low budget oplossing die even mooi oogt! In de keuken deden we net hetzelfde bij de deur naar de hal om daar langs beide zijden zo meer licht te creëren.

17 juli 2020

De voorlopig laatste werkdag van de schilders. Er is dus licht aan het eind van de tunnel en dat is niets te vroeg. Voor mijn lijf is het zelfs al te laat. Moe ben ik, zó moe. Nee, ik moet de werken niet zelf uitvoeren, gelukkig maar, daar is het niet van. Elke ochtend om 6 uur opstaan om de werkmannen een uurtje later (dat uurtje rust vooraf heb ik echt nodig) binnen te laten. Die zetten dan vanaf de eerste seconde hun radio (luid) op MNM. Ik laat hun maar omdat ik weet dat muziek het werk lichter en leuker maakt, maar voor mij is dat heel vermoeiend. Ik hou zelf enorm van muziek hoor maar dan eigen smaak én als mijn hoofd het toelaat. Van ’s morgens vroeg mensen om me heen, van ’s morgens vroeg converseren,… nee, dat is trop en trop is teveel.

En dan zwijgen we nog over het stressgehalte. Bijna bij elk werk is er wat misgelopen. En weet je, er was iets heel raars aan de hand, het had bijna altijd met een deur te maken. Is dat niet vreemd? Zou dat een betekenis hebben? Bijgelovigen zullen het op de kalender steken die meer dan een maand geleden is blijven stilstaan (dat zou ongeluk brengen) of op Jezus die van zijn kruis is gevallen. * Dat kruisje kregen we van een tante toen we hier meer dan 20 jaar geleden kwamen wonen. Het hing al die jaren (tot het plaats moest maken voor het nieuwe behang) boven de deur in de woonkamer. Het zou ons huis bescherming geven. Hm, dus misschien toch?

Door al dat gedoe protesteert mijn lijf al een poos maar wat kan ik doen? Geduld hebben en wachten tot alles voorbij is. Maar ja, als de werklieden weg zijn begint mijn job pas. Alle meubelen moeten nog terug op zijn plaats geraken, ingeladen worden en alles moet gepoetst worden. Ergens moet je in zo’n situatie ruimte maken voor leuke dingen maar makkelijk is dat niet als je op 6m² moet leven en het weer niet meezit. Nu mijn keuken zo goed als klaar is kan ik me daar wel al uitleven en als de zon schijnt proberen we daar ook van te profiteren. Nu de rest nog, Enfin, ik wil dus heel mijn huis terug én mijn rust. Zucht.

5 augustus 2020

Het is af! Dat is wat ik zou willen kunnen zeggen, maar helaas. Voor de volle 100% zal ik nog even geduld moeten hebben. Deze week komen de keukenmensen de laatste (?) fouten recht zetten, de schoorsteen op het dak moet nog geschilderd worden en ook de voordeur maar dat laatste kan pas als de nieuwe erin staat. Ook iets van lange adem. We hebben gisteren wel al bericht gekregen van de verzekering dat er een expert aangesteld is om naar de beschadigingen te komen kijken. Bon, zover zijn wel al na 2 maanden. Zucht.

Rust heb ik al wel gevonden. Op 17 juli trokken de laatste werklieden de deur achter zich dicht om op vakantie te gaan en had ik mijn huis weer voor mezelf. Na het inladen van de kasten en de schoonmaak maande mijn lichaam me aan tot platte rust. Ik voel dat het nog niet helemaal hersteld is dus ik probeer me nog even ver van alle drukte en stress te houden. Eigenlijk heb ik dringend vakantie nodig en dat is met de stijgende coronacurves geen simpele zaak. Al 2 keer hebben we een trip naar de Provence moeten opbergen en ook onze derde trip zal eraan moeten geloven denken we. ** Ik vrees dat we dit jaar de Provence niet zullen zien. Het mooie weer maakt wel dat de Provence komende week tot bij ons komt. Zoals je weet leent onze zuiders ingerichte tuin daar zich perfect toe, al moet er daar ook werk verzet worden.

* Een plek voor de kalender heb ik nog niet gevonden dus die blijft achterlopen maar Jezus hangt wél terug aan zijn kruis en op zijn getrouwe plek boven de deur. Wedden dat vanaf nu alles vlot zal verlopen?

** 22 augustus, het staat in koeien van letters in de krant… daar gaat ons laatste restje hoop,,,

25 augustus 2020

Verleden week zijn ze een laatste mankementje van de keuken komen oplossen. Enfin, ze is eindelijk klaar. Hoera! Een eerste voor en na…

VOOR

NA

Verder moet de schilder nog een paar dingen komen afwerken zoals de schoorsteen buiten en we wachten nog altijd op een nieuwe voordeur. Ondertussen is er wel al een expert geweest die “snel” een voorstel zou doen. We wachten alweer meer dan 2 weken. Deze week komen ze ook eindelijk opmeten voor de gordijnen, al zal het ook hier weer lang wachten zijn voor die klaar zijn. Ja, corona hé mevrouw… we kennen het excuus ondertussen wel al. Én de nieuwe eetkamerstoelen zijn gearriveerd. Helemaal in de Provençaalse stijl. Zó blij mee! De Provençaalse sfeer is al lang niet meer groen, oker en terracotta. Tegenwoordig is het veelal wit, zwart en hout en noemen ze dat neo-Provençaalse stijl. Als het maar een naam heeft hé.

Normaal zou ik blij moeten zijn met een zo goed als afgewerkt huis en dat zou ook zo zijn mochten we geen andere zorgen hebben. Sommige zijn corona-gerelateerd, andere niet maar het blijven zorgen die maken dat genieten op de tweede plaats komt. Helaas was mijn lijf nog niet helemaal gerecupereerd en staat het ondertussen alweer onder stress. Gevolg… de vermoeidheid laat niet los. En dat zonder zicht op een stressloze periode in ons nestje in de Provence. Zucht.