Hij ziet er misschien uit als een doetje maar hij is het niet. Een echte waakhond ook. Niemand komt ons ‘erf’ op zonder dat we het weten hoor. Gisteren sprong hij los door de vliegendeur van de keuken. Normaal (lees: als er buiten niet veel te beleven valt) blijft hij mooi zitten tot die opengaat. Behalve als zijn wil sterker is dan de mijne dus en zodoende is het gaas van de deur al een paar keer hersteld geweest. Gisteren was er geen houden aan. Hij trappelde heel even ongeduldig op de mat, draaide terug de keuken in en nog voor ik mijn hand op de deur kon leggen vloog hij erdoor en spurtte hij naar de poort. Restulaat: Gaas en rubbers eruit
(gescheurd deze keer dus onherstelbaar) maar ook de deur zelf vloog uit zijn scharnieren en lag bijna op het terras. Ik kon ze nog net tegenhouden toen opeens de deurbel ging. Al die heisa gewoon om de postbode. Maar waken is waken hé. We hebben nu van het onderste deel van de deur een soort hondenluik gemaakt door het gaas in repen te knippen zodat hij erdoor kan springen. Hadden we beter eerder gedaan.
