Mijn cornflakes smaakten vandaag even goed dan gisteren. Het is zoals in de reacties werd geschreven; men weet beter niet wat er in het eten zit en op welke manier het op je bord komt. Beter niet aan denken. Heb er ook geen tijd voor want wat een week weeral. Het lijstje met “niet te vergeten” wordt alsmaar langer. Het schilderen van de gang loopt vertraging op. Ach, als die niet klaar geraakt dan is dat maar zo. Door de fietstest die ik gisteren moest doen heeft mijn lijf het zwaar te verduren gehad. De planning loopt nu dus een beetje in de war. Ik trek het me niet aan. Vandaag neem ik een rustdag. Euh, wat wassen en plassen te na gelaten. Tegen vrijdag zouden alle kleren klaar moeten liggen om mee te nemen. Gelukkig heb ik hulp van een strijkatelier. Het meeste ligt daar al en kan ik vrijdag ophalen en zo recht in de valies leggen. Vrijdag wordt trouwens een laatste drukke dag. Naar de dokter, strijk halen, even langs mijn ma, de hond naar de kennel doen, langs de supermarkt en dan natuurlijk even langs mijn kleinzoon. Wat zal ik dat kereltje missen. Nu zie ik hem ook maar eens in de week maar toch. Zo’n 1100 kilometer van huis lijkt dat eens zo erg. Misschien dat hij, als hij wat groter is, van zijn ouders wel met ons mee op vakantie mag. Of is dat wishful thinking?
