Vrijdagnamiddag. Tijd voor de laatste boodschappen voor het weekend. Ik kom vanuit een zijstraat en moet een drukke grote baan kruisen. Rechterkant van de baan file en dus laten ze me passeren. Ik kijk tussen de auto’s door of er niks op het linkerrijvak aankomt. Ik zie niks en rij dus door maar dan komt er uit het niets ne zware 4X4 aangevlogen. Hij smijt alles dicht, ik geef een ruk aan mijn stuur om terug naar het rechtse rijvak te geraken wat gelukkig voor een deel lukt omdat de file net iets naar voren was geschoven. Op een haar na komt de 4×4 naast mijn deur tot stilstand. Mijn hart bijna ook. Man man man, het had wat gegeven denk ik! Met rubberen benen ben ik verder gereden en eens thuisgekomen heeft een glaasje alcohol me wat doen ontspannen.
Zondagnamiddag. Ik kom van bij zoon waar we het tuinhuis helpen opbouwen. Tank bijna leeg dus rij ik efkes om tot bij het tankstation. Wanneer ik de grote baan terug wil oprijden zie ik aan de oversteek vlakbij enkele fietsers staan. Geen enkele wagen stopt terwijl dat toch eigenlijk zou moeten. Eén van de fietsers wordt ongeduldig en doet aanstalten om door te rijden. De eerstvolgende auto remt om hen over te laten. De tweede auto ziet dat nog net op tijd en stopt ook, al is het enigzins wat bruter dan zijn voorganger. Een derde auto komt met een grote vaart aangereden, ziet helaas niet dat zijn voorgangers gestopt zijn en rijdt in op auto twee die op zijn beurt tegen auto één schuift. Gelukkig zijn de fietsers auto één net gepasseerd. Het had een enorme ravage kunnen geweest zijn. Nu bleef alles beperkt tot blikschade bij 3 wagens en een paar erg geschrokken mensen waaronder één kind (danig van zijn melk). Ik heb op vraag van de vrouw in auto twee de politie gebeld, mijn nummer gegeven voor een eventuele getuigenverklaring, wat mensen getroost en ben dan naar huis gereden. Onderweg kwamen de tranen. Zomaar. Zou het leven mij iets duidelijk willen maken? Op twee weken tijd krijg ik eerst een weten-willen-kunnen-verhaal en dan twee keer iets met een ongeval. Ik ga ervan uit dat alles gebeurd met een reden en dus vraag ik me nu af of er misschien iets is dat ik dringend moet beseffen en het tot op vandaag nog altijd niet doe.