Gisterenmorgen was ik vroeg wakker. Het regende pijpenstelen. Ik zette de televisie aan en begon wat te zappen. Op Vitaya bleef ik “plakken” bij het gezicht van een meisje. Ze vertelde hoe haar vriendin in de auto onwel werd, het heel warm kreeg, in ademnood kwam en plotseling vol stond met papels. Achteraf bleek dat ze een anafylactische shock had gehad. Het meisje is eraan gestorven. De tranen stroomden over mijn wangen en toch kon ik het programma niet afzetten. Een goei jaar terug heb ik zelf zo’n shock gehad en het heeft heel lang geduurd voor ik het een beetje van me kon afzetten. Alles kwam me weer heel duidelijk voor de geest. Hoeveel geluk ik had gehad dat ik de reactie (op contraststof bij een scan) kreeg toen ik nog in het ziekenhuis was en dus direct naar de spoed kon gebracht worden. Hoe op nog geen minuut tijd mijn bloeddruk zakte naar 6, mijn hart als een gek begon te kloppen, ik vuurrood zag met gele papels over mijn hele lijf, ik het gloeiend warm had en jeuk kreeg, mijn ogen en mond begonnen te zwellen, een trak van jewelste,… Hoe mijn ingewanden nog weken pijn deden van de shock. Hoe mijn gedachten nog maanden ondersteboven waren van het gebeurde… Waarom moest ik daar gisteren weer aan herinnerd worden? Alsof ik het al vergeten was. Pfff. 29 februari 2008 heeft voor een groot deel mijn gedachten over het leven “aangetast”. Ik wéét dat het leven kort is en dat het elk moment voorbij kan zijn. Ik wéét dat je moet genieten van elke dag. Maar weten en willen is één ding, het kunnen wat anders. Alles doen waar je zin in hebt kan niet altijd maar ik zou het toch zó graag willen…
