Talloze keren al probeer ik hier vandaag mijn verhaal neer te schrijven. Mijn hoofd is vol (het weekend zette het nieuwe jaar eerder rumoerig in) maar het wil er niet uitkomen. Of ik nu uit het raam naar buiten kijk of naar mijn scherm, ik zie niks anders dan wit. Wit van de sneeuw buiten en het wit van een leeg blad omdat ik
steeds wis wat ik net schreef. Dus trok ik vanmorgen een warme jas en mijn winterlaarzen aan, sloot de deur achter me en stapte de sneeuw in die heerlijk kraakte onder mijn voeten. De stilte, enkel verstoord door mijn eigen voetstappen en af en toe een passant met een blaffende hond, deed deugd. Ik hoopte dat na deze winterse
wandeling de woorden uit mijn vingers zouden stromen maar helaas. Misschien is het gewoon nog wat te vroeg om het van me af te schrijven. Gelukkig heeft het mijn hoofd wel wat helderder gemaakt, zodat ik tenmiste weer kan denken, én het leverde me wat (in Vlaanderen toch eerder zeldzame) winterse beelden op.
