Vanmorgen was ik op een begrafenis. Het was een hele mooie en persoonlijke viering. De aaneenschakeling van getuigenissen van verdriet, hoop, warmte en liefde raakten me enorm. Ze gingen over een mens die volop warmte en liefde gaf en het met hopen kreeg, dat was duidelijk. Die conclusie kan niet op het einde van ieders leven getrokken worden.
Afscheid nemen is nooit makkelijk. Het is proberen rust te gunnen, ondanks het immense verdriet.
Afscheid nemen
is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in goede gedachten der herinneringen
is verwijlen bij een brok leven en stilstaan op de pieken van pijn en vreugde.
Afscheid nemen
is met dankbare handen weemoedig meedragen al wat waard is niet te vergeten
is moeizaam de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen en achterlaten en niet kunnen vergeten.
