De kleine garnaal begeeft zich vol goede moed tussen een school grote vissen. Vissen die al jaren in dezelfde rivier zwemmen. Ze geeft de voorkeur aan horen, zien en zwijgen. Niet teveel opvallen is de beste manier om te zien of er piranha’s tussen zitten, denkt ze bij zichzelf. Ja, de kleine garnaal is binnenin veel onzekerder dan ze eruit ziet. De vissen lijken haar onmiddellijk als één van hen te beschouwen. Sommigen geven openlijk toe dat ze het best leuk vinden, zo’n klein raar ding in hun midden. Anderen zwemmen op veilige afstand of passen dezelfde tactiek toe dan ze zelf doet. Groot gelijk! De garnaal is blij en geniet met volle teugen van wat haar allemaal overkomt. Toch vergeet ze niet dat niet altijd alles is wat het lijkt (klein is ze dan misschien wel, dom niet) want tegelijk beseft ze dat leven in een rivier nog niet hetzelfde is dan zwemmen in de grote diepe zee. Ze weet dat er nog heel wat watertjes doorzwommen moeten worden voor ze die zee zal bereiken. Opgegeten worden is dus nog altijd mogelijk. Zo lang ze er niet over vechten wie, als het er van zou komen, die eer te beurt mag vallen zal ze er niet van wakker liggen. De kleine garnaal zou zichzelf niet zijn als ze niet al lang wist wat voor vis ze in de kuip had. Ach… zwemmen kan ze, de weg weet ze en, hoe klein ook, ze kan haar mannetje wel staan. Die zee bereiken doet ze hoe dan ook. Alleen zal ze trouwens op die weg niet zijn, ook dát is haar al duidelijk.
