De dood klopte aan de deur. Een andere optie dan openmaken hadden ze niet meer. In gedachten zie ik hen staan met de ziel van hun geliefde onder de arm. Een zee van tranen op een koude grond. De schreeuw om hun grote verlies. Wie achterblijft ziet in het donker het licht niet meer. Dat dat overgaat zeggen de mensen. Later. De zorgen om hoe ze daar ooit aan zullen beginnen liggen in een afgesloten lade. De onderste. Nu kijken ze enkel achterom naar wat is geweest en nooit meer zal komen. En wij, wij kijken met hen mee.
Amper 12 minuten adempauze zat er tussen de twee onheilsberichten die ons hart in diepe rouw dompelden. Wekenlang hadden we met hen meegeleefd. De ene ging van een hartinfarct naar een beroerte en net op het moment dat het leek goed te komen ging het mis. De andere lag al sinds eind vorig jaar op IC en verloor nu dus de strijd tegen covid-19.
De hand niet hebben kunnen reiken in moeilijke momenten. Geen afscheid kunnen nemen. In coronatijden is iemand moeten afgeven nog pijnlijker dan anders. Het is onnoemelijk zwaar om diepe vriendschappen en familiebanden zo te moeten beleven of beëindigen. Vele maanden van elkaar gescheiden en nu nooit meer samen. Hun graf zal de enige plaats zijn waar we verlichting kunnen zoeken voor de leegte die ze achterlaten. Dat dat slijt zeggen de mensen. Later. Momenteel voelt dit als een magere troost al beseffen we wel dat mooie herinneringen ooit de overhand krijgen.
Tranen op de koude grond
stollen tot druppels rauw leed.
Verleden buigt om naar herinnering,
naar het mooie samen dat ik nimmer vergeet.
Nana © Tartelette Maison
Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet.
Liefs
X
Dank u vriendelijk Alet. x