… het vervolgverhaal waarbij ik mijn fantastie vrijheid geef en waarin ik als leidraad titels (schuingedrukte tekst) uit het archief van mijn blog verwerk. Het gebruik ervan in dit verhaal staat, uiteraard, volledig los van de oospronkelijke betekenis van het desbetreffende postje.
Hoe lees je dat ook weer op het einde van een film of boek… “De namen van de personen zijn verzonnen. Elke overeenkomst met werkelijke bestaande personen berust slechts op toeval.” Dat is in dit verhaal niet anders.
De start van een nieuw jaar leek me een perfect moment om mijn fantasie weer even de vrije loop te laten en een vervolg te schrijven (en dat was absoluut langer geleden dat ik gepland had) op de vorige aflevering van The life of a bored housewife.
Part 3:
Een prettige verderzetting, zo kon ze de uren die ze die dag nog met Dirk doorbracht wel noemen. Ja, hij was een leuke vriend met wie ze af en toe stomende seks had maar daar bleef het ook bij. Met hem samenwonen zou ze nooit kunnen. Soms gaf hij weken aan een stuk alle aandacht aan werk, sport en de vele andere aanbidsters die hij had en moest ze het stellen met wat geile praat aan de telefoon. Hij hield van zijn vrijheid, dat was haar ondertussen al wel duidelijk, en hem willen veranderen had dan ook geen zin. Ook al was ze veel huiselijker dan ze in se wilde zijn toch voelde ze het leven zoals ze het het leefde meestal aan als uitermate saai. Hele dagen op een man zitten wachten vond ze écht geen balsem voor de vrouwenziel. Nu ja, veel meer hij-en-ik-tijd dan ze al hadden zou er met hem niet inzitten moesten ze wél onder hetzelfde dak wonen en dus nam ze er, voorlopig, genoegen mee. Ooit zou de echte prins op het witte paard aan haar deur stoppen. Hoopte ze.
Nana zuchtte verveeld. Het was nu al weken dat de ene saaie dag, en nacht, de andere opvolgde. Ze voelde zich stilaan weer een vergeetmenietje tussen haar borstels, kookpotten en vuile was. Een luide you’ve got mail klonk uit de richting van haar bureau. Ach, ’t zal wel weer niks dan reclame zijn, dacht Nana bij zichzelf toen ze haar mailbox opende. Groot was haar verbazing toen ze de uitnodiging van Nele las voor een weekendtrip naar Saint Tropez. Zie je wel, het spreekwoord, geduld is een schone deugd bleek te kloppen. Dit rook naar een hoge dosis Nana power. To plan or not to plan was niet eens de vraag; een paar kilo’s afvallen, naar de kapper en zeker een paar mooie kleedjes en dito high heels uitzoeken. Ja-ha, het zit’em in de details als je tussen de beau monde loopt wist ze van haar vriendin die tussen dat volk al jaren haar tweede thuis had. “Daar klink ik op!”riep Nana hardop en ze trok de ijskast open om alvast wat bubbels te koelen. Wild en ongedwongen was het perfecte gevoel bij het leuke vooruitzicht van een weekend feesten in het zuiden. Meteen zat ze met haar gedachten bij haar kale vriend, die zou zeker dat flesje willen helpen kraken. Nana besloot het er op te wagen en smste. Een vluggertje? Sneller dan ze het had kunnen tikken kreeg ze ‘Onze waakvlam zal straks weer oplaaien.’ als antwoord. Eten deed Dirk even graag als het er ‘weer af sporten’ dus wilde ze hem eerst een culinair orgasme bezorgen. Een mooie verdeelsleutel vond ze het; hij haar speeltje voor frivole dagen, zij zijn sterrenchef aan huis. Op de dagen dat hij bij haar was had ze altijd zo’n er hangt wat in de lucht-gevoel. Het was dan net alsof ze weer verliefd waren. Iets wat nadien even veel waard bleek dan een boeketje papier. Weinig. Een onbetaalbare luxe in het saaie leventje dat ze had, dat wel, maar meer was het echt niet. ’t Was zoals het gezegde over schone liekes, die duren ook niet lang. Maar áls hij er was, tja dan was haar lijf echt als een village en fête. Maar bon, eerst zou ze nog snel de winkelstraten induiken op zoek naar iets nieuws om aan te trekken. Liefst dingen die een instant vakantiegevoel konden geven. Nana’s manier van shoppen was niet van winkel in, winkel uit. Ze ging alleen de winkels binnen waar ze zeker dacht te vinden wat ze nodig had. Dát is pas karakter hebben hé, zei ze daarover onlangs nog tegen één van haar vriendinnen. In feite was het gewoon omdat ze niet zo graag shopte maar dat gaf ze eigenlijk niet zo graag toe. Naar haar gevoel maakte haar dat nóg saaier dan ze al was. Liever stapte ze tussen het winkelen door koffiebar in, koffiebar uit voor coffee and cream of trakteerde ze zichzelf smakelijk op een lekker ontbijt. Over chandellekes en andere toestanden nadenkend liep Nana naar haar voordeur en net op het moment dat ze de sleutel in het slot stak werd er in haar oor gefluisterd. “Op z’n hondjes?” Voor jou een vraag, voor mij een weet dacht Nana bij zichzelf en ze loodste hem met een brede smile de trap op…
Wordt vervolgd…
