Een dagboek schrijven is fotograferen met potlood.
Wim Kan
“Goede voornemens.
GEPOST OP 30-12-2005
Zoals de meesten onder ons, heb ook ik dit jaar goede voornemens. Het eerste: het starten van een blog. Je moet ergens je gedachten kwijt, nietwaar. Sinds 1999 heb ik de auto-immuunziekte SLE (Systeem Lupus). Ondertussen heb ik de ziekte min of meer leren aanvaarden en mijn leven er op aangepast. Ik heb veel dingen moet laten vallen en er andere dingen voor in de plaats gekregen. Zo heb ik verleden jaar, eindelijk, het gezelschap gekregen van een lieve Amerikaanse Cocker Spaniël. Ik hoop dat deze blog een verrijking zal zijn aan mijn leven en ik mijn gedachten wat beter kan ordenen en delen met anderen die misschien wel in dezelfde situatie verkeren.”
Mijn potloodjes houden ondertussen al 4 jaar stand. De eerste 3 jaar van mijn dagboek heb ik een jaar geleden van het net gehaald. De bedoeling was om te stoppen met bloggen. Maar de gebeurtenissen, gedachten en bedenkingen werden er niet minder om en ik miste het bloggen erg. En zie, nu deel ik ze alweer met de wijde wereld.
Het schrijven op zich veranderde wel een beetje. Het werd iets minder diepgaand en persoonlijk. Na jaren was het besef gekomen wat woorden op het web kunnen aanrichten. Soms vind ik het wel spijtig dat ik over sommige dingen waar ik mee zit hier niks kan schrijven. Het gewoon in een papieren dagboek zetten helpt een beetje maar je hebt geen interactie met anderen en daar ligt juist de sleutel van “dingen verwerken”.
Het feit dat het tellerke gaat laat blijken dat er toch ook op dit blogje geklikt wordt. Bewust of per ongeluk, dat laten we in het midden. De reacties die worden achtergelaten doen deugd. De ene grappig, een andere serieus… de meeste met gemeende interesse. Daarvoor ben ik dankbaar want zonder zou het lang niet zo leuk zijn. Nee, ik weet het wel zeker, het zou helemaal niet leuk zijn. Een hoop, al dan niet virtuele, vrienden hield ik er ook aan over. Met een paar onder heb ik ondertussen een nauwe vriendschapsband en dat had ik nooit durven denken.
Mijn potloodjes en ik danken u voor alles en hopen dat jullie voornemens voor 2010, wat het ook moge zijn, even lang (of langer) standhouden.
